Η Φουλβεστράνη ( faslodex) υπερτερεί των αναστολέων αρωματάσης σε προχωρημένου σταδίου ορμονοθετικό καρκίνο του μαστού,

Μία φάσης 3 διπλή τυφλή πολυκεντρική μελέτη σε 462 ασθενείς που δεν είχαν λάβει πρωτύτερα ορμονοθεραπεία, οι 230 έλαβαν fulvestrant και οι 232 αναστραζόλη.

Η επιβίωση ελεύθερη από πρόοδο της νόσου (progression-free survival) ήταν σημαντικά πιο μεγαλύτερη  στην ομάδα της fulvestrant. 

Συχνότερη επιπλοκή η αρθραλγία ( μεγαλύτερη στην ομάδα της φουλβεστράνης, με πολύ μικρό ποσοστό διακοπής της θεραπείας από παρενέργειες και στις δύο ομάδες.

Επομένως, στην μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 28/11/16 στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού Lancet προκύπτει ότι η φουλβεστράνη είναι προτιμότερη για τη θεραπεία ασθενών με ορμονοθετικό προχωρημένο τοπικά ή μεταστατικό καρκίνο του μαστού, για τον οποίον δεν είχε προηγουμένως δοθεί ορμονοθεραπεία. 

Ο προεγχειρητικός παρασπονδυλικός αποκλεισμός βελτιώνει τον μετεγχειρητικό έλεγχο του πόνου και μειώνει τη διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο σε ασθενείς που υποβάλλονται σε αυτόλογη αποκατάσταση μαστού μετά μαστεκτομή.

ANNALS OF SURGICAL ONCOLOGY

" Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για τους ασθενείς που υποβάλλονται σε αποκατάσταση του μαστού μετά από χειρουργική αντιμετώπιση του καρκίνου τους με αποτέλεσμα την παρατεταμένη νοσηλεία και την πρόσθετη κατανάλωση πόρων. Αποδεικτικά στοιχεία για την αποτελεσματικότητα των τεχνικών προς ελαχιστοποίηση του μετεγχειρητικού πόνου σε αυτόλογη αποκατάσταση του μαστού δεν είναι επαρκή. Επιδιώξαμε να διαπιστώσουμε αν το  προεγχειρητικό παρασπονδυλικό μπλοκ (preoperative paravertebral block  -PVB), μία τεχνική περιοχικής αναισθησίας, επηρεάζει τον μετεγχειρητικό έλεγχο του πόνου και τη διάρκεια της διαμονής στο νοσοκομείο (length of stay - LOS) σε ασθενείς που υποβάλλονται σε αυτόλογη αποκατάσταση του μαστού.

ΜΕΘΟΔΟΙ:

Διαδοχικοί ασθενείς που υποβάλλονται σε μαστεκτομή με αυτόλογη αποκατάσταση του μαστού μεταξύ 2012 και 2015, εντοπίστηκαν από βάση δεδομένων για να συγκριθούν αυτές που έλαβαν PVB μ’ εκείνες στις οποίες κάτι τέτοιο δεν έγινε. Στα βασικά αποτελέσματα περιλαμβάνονται η αναφερόμενη βαθμολόγηση του πόνου από τις ασθενείς, ο χρόνος της λήψης αναλγητικών μόνο από του στόματος (time to oral-only narcotic usage - TTON), και LOS. 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:

Από τις 78 ασθενείς, στις 39 πραγματοποιήθηκε PVB και στις 39 όχι. Οι ομάδες μελέτης δεν διέφεραν σ’ ό,τι αφορά την ηλικία, το δείκτη μάζας σώματος, τη γενική κατάσταση σύμφωνα με την κατάταξη της Αμερικανικής Αναισθησιολογικής εταιρείας, τον τύπο της μαστεκτομής, τον τύπο του κρημνού, ή το στάδιο του καρκίνου (p> 0.05). Οι ασθενείς στην ομάδα PVB ανέφεραν σημαντικά χαμηλότερο μετεγχειρητικό πόνο στις 2 (ρ <0,01) και στις 24 ώρες (ρ <0,01) και μικρότερη μέσο χρόνο ως την λήψη αναλγητικών μόνο per Os (66 έναντι 76 h, p <0,01). Σημαντικά μειωμένος ήταν ο μέσος χρόνος παραμονής στο νοσοκομείο για τους ασθενείς που τους χορηγήθηκε  PVB, τόσο σε ώρες (95 έναντι 116, p <0,01), όσο και σε διανυκτερεύσεις στο νοσοκομείο (4 έναντι 5, p = 0.05).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Η προεγχειρητική PVB συνδέεται με βελτιωμένο έλεγχο του μετεγχειρητικού πόνου και μικρότερη ενδονοσοκομειακή παραμονή για ασθενείς με καρκίνο του μαστού που υποβάλλονται σε μαστεκτομή και σε αυτόλογη αποκατάσταση."

ΠΗΓΗ: 

http://link.springer.com/article/10.1245%2Fs10434-016-5471-1

Η σημασία της πλήρους ιστολογικής ανταπόκρισης μετά από νεοεπικουρική θεραπεία.

" Ο καρκίνος του μαστού είναι μια ετερογενής νόσος και οι διάφοροι βιολογικοί υπότυποι έχουν διαφορετικές προγνωστικές επιπτώσεις. ΟΙ μελέτες για την νεοεπικουρική θεραπεία έχουν γίνει πρόσφατα δημοφιλείς, καθώς προσφέρουν πολλά πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τις παραδοσιακές μελέτες των επικουρικών θεραπειών.
 Μελέτες έχουν δείξει ότι οι ασθενείς που επιτυγχάνουν πλήρη ιστολογική ανταπόκριση (PCR) μετά την εισαγωγική θεραπεία έχουν μακροπρόθεσμα καλύτερη έκβαση. Κατά συνέπεια, η αύξηση του ποσοστού της πλήρους ανταπόκρισης έγινε ο τελικός στόχος των μελετών στις νεοεπικουρικές μελέτες με την προσδοκία ότι αυτό μεταφράζεται σε βελτιωμένη επιβίωση. Ωστόσο, ο ορισμός του pCR στερείται ομοιομορφίας  και η προγνωστική επίπτωση της επίτευξης  pCR στην επιβίωση σε διάφορους υποτύπους του καρκίνου του μαστού είναι αβέβαιη. Στην παρούσα ανασκόπηση, παρουσιάζονται οι διαφωνίες που συνδέονται με τη χρήση της PCR ως τελικού σημείου των μελετών  για τις νεοεπικουρικές θεραπείες".

Πλήρες άρθρο: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4961053/

Τοπική υποτροπή και ογκολογικές επεμβάσεις σε νεαρές γυναίκες με καρκίνο του μαστού: Η μελέτη POSH

Η περιγραφική μελέτη κοορτής POSH (Prospective study of Outcomes in Sporadic versus Hereditary breast cancer) περιέλαβε 3.024 γυναίκες 18 έως 40 ετών, εκ των οποίων οι 1.464 υποβλήθηκαν σε μαστεκτομή και οι 1395 σε επέμβαση διατήρησης μαστού. 
Το είδος της επέμβασης ( η έκταση του αφαιρεθέντος ιστού) φάνηκε να είναι λιγότερο σημαντικό για τον ελεύθερο απομακρυσμένης νόσου χρόνο, σε σχέση με την επαρκή εξαίρεση ή, όπου ενδεικνυόταν, με την ακτινοβόληση του θωρακικού τοιχώματος. Παρόλο που η εγχείρηση διατήρησης μαστού συνοδεύτηκε από υψηλότερο ποσοστό τοπικής υποτροπής μακροπρόθεσμα ( στα 5 και 10 χρόνια τα ποσοστά μεταξύ εγχείρησης διατήρησης μαστού και μαστεκτομής ήταν 5.3% vs 2.6%, P < 0.001; και 11.7% vs 4.9%, P < 0.001, αντίστοιχα), το είδος της επέμβασης δεν επηρέασε το ελεύθερο απομακρυσμένης μετάστασης χρονικό διάλειμμα ούτε τη συνολική επιβίωση.                                                                                                                                                                                                 Το άρθρο είναι ελεύθερα προσβάσιμο στο περιοδικό Annals of Surgery ( πιέζεται το εικονίδιο του PDF και γίνεται η λήψη όλου του άρθρου).                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Εβδομαδιαία χορήγηση πακλιταξέλης, καπεσιταμπίνης και μπεβασιζουμάμπης, με θεραπεία συντήρησης καπεσιταμπίνης και μπεβασιζουμάμπης ως πρώτης γραμμής θεραπεία στους τοπικά προχωρημένους ή μεταστατικούς τριπλά αρνητικούς καρκίνους ( GINECO A-TaXel μελέτη 2ης φάσης).

Οι τριπλά αρνητικοί καρκίνοι υπολογίζεται πως αποτελούν το 15% του συνόλου των καρκίνων του μαστού. Έχουν ιδιαίτερα επιθετική συμπεριφορά και είναι δύσκολα θεραπευτικά διαχειρίσιμοι.
Μία νέα , φάσης 2 μελέτη δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Cancer, σχετικά με συγκεκριμένο θεραπευτικό σχήμα.

Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 62 ασθενείς με μετρήσιμο τοπικά προχωρημένη ή μεταστατική τριπλά αρνητική νόσο που δεν είχαν λάβει προηγουμένως καμία χημειοθεραπεία για τη νόσο τους και στους οποίους χορηγήθηκαν κύκλοι τεσσάρων εβδομάδων πακλιταξέλης (80 mg/m2 στις ημέρες 1, 8, και 15 έως και 6 κύκλους) σε συνδυασμό με καπεσιταμπίνη (800 mg/m2 tδύο φορές ημερησίως τις ημέρες 1-5, 8-12, και 15-19) και μπεβασιζουμάμπη (10 mg/kg την 1 και 14 ημέρα) επαναλαμβανόμενα λάθε 4 εβδομάδες έως ότου παρουσιαζόταν πρόοδος της νόσου ή παρατηρείτο μη αποδεκτή τοξικότητα.

Το ποσοστό αντικειμενικής απαντητικότητας ήταν 77%, με 19% πλήρη ανταπόκριση.Η διάμεση διάρκεια για την ανταπόκριση ήταν 5,6 μήνες, για την επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου 7,6 μήνες και για τη συνολική επιβίωση 19,2 μήνες.

Οι παρενέργειες grade ≥3 ήταν η υπέρταση (στο 35% των ασθενών) και η ουδετεροπενία ( στο 23% ). Grade ≥2 σύνδρομο παλαμών πελμάτων, αλωπεκία και τοξικότητα στους όνυχες συνέβη στο 40%. Η θεραπεία διακόπηκε εξαιτίας τοξικότητας στο 22% των ασθενών.

Και ενώ στο συμπέρασμα τους οι συγγραφείς του άρθρου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Cancer, εκτιμούν ότι η συγκεκριμένη θεραπεία έδειξε αποτελεσματικότητα και αποδεκτή τοξικότητα, τα αποτελέσματα αναδεικνύουν το πόσο δύσκολο διαχειρίσιμο είναι το πρόβλημα αυτού του υποτύπου καρκίνου του μαστού, ιδίως σε προχωρημένα στάδια.

Η σχετιζόμενη με την ορμονοθεραπεία γνωστική εξασθένηση σε επιζώντες καρκίνου του μαστού.

Η ορμονοθεραπεία έχει ευρεία εφαρμογή στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού. Οι παρενέργειες της ταμοξιφένης και των αναστολέων αρωματάσης είναι γνωστές. Αλλά ποιες είναι οι επιδράσεις τους στις γνωστικές ικανότητες των γυναικών, ιδιαίτερα εκείνων μεγαλύτερης ηλικίας;
Στο ερώτημα αυτό προσπάθησε να δώσει απάντηση μελέτη που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Αυγούστου του περιοδικού Breast Cancer Research and Treatment. Με βάση ηλεκτρονική έρευνα εντοπίστηκαν 21 μελέτες, 10 μικρότερης και 11 μεγαλύτερης διάρκειας. Τυχαιοποιημένη δεν ήταν καμία.  Παρ όλες τις διαφορές στη μεθοδολογία ήταν δυνατή η ομαδοποίηση τους. 
Σε σύγκριση με τις ασθενείς με καρκίνο του μαστού ή με υγιείς μάρτυρες, η ορμονοθεραπεία φαίνεται να σχετίζεται με μειωμένη απόδοση σε νευροψυχολογικές δοκιμές. Καμία μελέτη διερεύνησε τη σχέση μεταξύ της ηλικίας και αλλαγές στη γνωστική απόδοση. 
Οι ηλικιωμένες φαίνεται να υπόκεινται σε υψηλότερο κίνδυνο για νοητική έκπτωση, αλλά οι συγγραφείς επισημαίνουν ότι η προχωρημένη ηλικία δεν έχει μελετηθεί επαρκώς.

Η αρχική εμπειρία του Memorial Sloan Kettering Cancer Center με τις οδηγίες των SSO - ASTRO για τα όρια εκτομής σε καρκίνους σταδίου Ι και ΙΙ

Σχετικά με τη διαμάχη για το πιο είναι το ασφαλές όριο εκτομής ενός καρκίνου σε συντηρητική επέμβαση ( διατήρησης του μαστού) η οδηγία της Εταιρίας Χειρουργικής Ογκολογίας και της Αμερικανικής Εταιρείας Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας φαίνεται να ενισχύεται από τα αποτελέσματα μελέτης από το Memorial Sloan Kettering Cancer Center με τίτλο: Η αρχική εμπειρία στην υιοθέτηση των οδηγιών των SSO-ASTRO για τα όρια εκτομής σε συντηρητική επέμβαση με συνακόλουθη ακτινοθεραπεία όλου του μαστού σε διηθητικό καρκίνο σταδίου I και II.
Οι γιατροί της μελέτης επεδίωξαν να καταγράψουν τα ποσοστά επανεπέμβασης, μετά την εφαρμογή της συγκεκριμένης οδηγίας στο νοσηλευτικό ίδρυμα που εργάζονται.
Προσδιορίζοντας τα όρια ως θετικά (αν ο όγκος είχε βαφτεί από τη χρωστική), κοντά (αν η απόσταση ήταν ≤1 mm) ή αρνητικά (αν η απόσταση ήταν > 1 mm), και καταγράφοντας τα ποσοστά επανεπέμβασης τόσο για διηθητικό όσο και για μη διηθητικά καρκινώματα. 
Συνολικά μεταξύ της 1 Ιουνίου 2013 έως την 31 Οκτωβρίου 2014. καταγράφηκαν 1205 περιπτώσεις, 504 πριν και 701 μετά την έκδοση της κατευθυντήριας οδηγίας (1η Ιανουαρίου 2014). Με κλινικά και ιστολογικά χαρακτηριστικά παρόμοια μεταξύ χρονικών περιόδων, τα ποσοστά επανεπέμβασης μειώθηκαν σημαντικά 21,4 έως 15,1% (p = 0,006) μετά την έκδοση της κατευθυντήριας οδηγίας. 
Στην πολυπαραγοντική ανάλυση εντοπίστηκαν ως παράγοντες που ανεξάρτητα σχετίζονται με την πιθανότητα επανεγχείρησης: το εκτεταμένο ενδοπορικό στοιχείο, η πολυεστιακότητα (OR 2.0, 95% CI 1.2 - 3.6), θετικά και κοντά όρια, μη διηθητικό πορογενές καρκίνωμα στα όρια, θετικά ή κοντά όρια σε διηθητικό και το χρονικό διάστημα ( πριν ή μετά) .
Οι συγγραφείς του άρθρου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Annals of Surgical Oncology συμπεραίνουν ότι τα συνολικά ποσοστά επανεπεμβάσεων μειώθηκαν σημαντικά μετά την έκδοση της κατευθυντήριας οδηγίας. Κοντά όρια σε διηθητικό καρκίνωμα σχετιζόταν με υψηλότερη συχνότητα επανεπέμβασης, σε σχέση με τα αρνητικά, και στις δύο χρονικές περιόδους της μελέτης. Ωστόσο, η συχνότητα μειώθηκε κατά την περίοδο μετά την έκδοση της οδηγίας. Έτσι, αναμένουν τη συνέχιση της μείωσης των ποσοστών επανεπέμβασης όταν η τήρηση των συγκεκριμένων κατευθυντήριων οδηγιών γραμμών γίνει πιο ομοιόμορφη.

O συνδυασμός μπεβασιζουμάμπης με πακλιταξέλη είναι καλύτερος στην αντιμετώπιση του ματαστατικού HER2 αρνητικού καρκίνου.

O συνδυασμός μπεβασιζουμάμπης με πακλιταξέλη ως χημειοθεραπεία πρώτης γραμμής για ασθενείς με HER2-αρνητικό μεταστατικό καρκίνο του μαστού έχει δείξει ανάμικτα αποτελέσματα σε τυχαιοποιημένες μελέτες, με μια βελτίωση στην επιβίωση χωρίς πρόοδο της νόσου (PFS), αλλά χωρίς κάποιο στατιστικά σημαντικό όφελος στη συνολική επιβίωση (OS). Η συγκεκριμένη μελέτη επεδίωξε να αναδείξει το αποτέλεσμα μετά την πρώτη γραμμή πακλιταξέλης με ή χωρίς μπεβασιζουμάμπη, χρησιμοποιώντας στοιχεία ασθενών με μεταστατικό καρκίνο του μαστού από μία ειδική γαλλική βάση δεδομένων 

Από το 2008 έως το 2013, εντοπίστηκαν 14.014 φάκελλοι ασθενών με μεταστατικό καρκίνωμα, εκ των οποίων οι 10.605 ήταν HER2-αρνητικές. Από αυτές, οι 3.426 έλαβαν πακλιταξέλη και μπεβασιζουμάμπη (2.127) ή πακλιταξέλη (1.299) ως πρώτης γραμμής χημειοθεραπεία. Η συνολική επιβίωση ήταν σημαντικά αυξημένη στην ομάδα που έλαβε πακλιταξέλη και μπεβασιζουμάμπη συγκριτικά με αυτή που έλαβε μόνο πακλιταξέλη.

(Οι συγγραφείς επισημαίνουν ότι παρόλο που τα αποτελέσματα προέρχονται από στοιχεία της "πραγματικής ζωής" θα πρέπει να ερμηνευθούν με προσοχή). 
Πηγή