Η τοπικοπεριοχική θεραπεία στις νέες γυναίκες με καρκίνο του μαστού.

Παρόλο που οι νεότερες γυναίκες με καρκίνο του μαστού έχουν να ωφεληθούν πολλαπλώς από το να γίνουν δέκτες μίας καλής φροντίδας, υπάρχουν λίγα διαθέσιμα στοιχεία σε ό,τι αφορά την τοπικο-περιοχική θεραπεία στην οποία υποβάλλονται.

Οι ερευνητές σ’ αυτή την μελέτη εντόπισαν 317.596 γυναίκες ηλικίας 18 έως 64 ετών, οι οποίες διαγνώστηκαν με διηθητικό καρκίνο του μαστού από νοσοκομεία των οποίων τα περιστατικά καταγράφονται στο εθνικό αρχείο νεοπλασιών κατά τα έτη 2004- 2008.

Με τη βοήθεια πολυπαραγοντικών στατιστικών αναλύσεων αναζητήθηκε η σχέση μεταξύ της ηλικίας των ασθενών και της μαστεκτομής, της επέμβασης διατήρησης μαστού, της ακτινοθεραπείας μετά από επέμβαση διατήρησης μαστού και μετά από μαστεκτομή, με προσαρμογή στα χαρακτηριστικά των ασθενών, των κλινικών ή του νοσοκομείου.

Συνολικά το 4% των γυναικών ήταν 35 ετών ή νεότερες και το 7% ήταν μεταξύ 36 και 40 ετών. Οι γυναίκες που ήταν μικρότερες των 40 ετών είχαν σημαντικά μεγαλύτερη πιθανότητα να υποστούν μαστεκτομή απ’ ότι επέμβαση διατήρησης μαστού, συγκρινόμενες με γηραιότερες γυναίκες (57% για ηλικίες μικρότερες των 35 ετών, 52% για ηλικίες 36 έως 40 και 35% για ηλικίες 61 έως 64 χρονών. OR για ηλικία κάτω των 35 =2,03 , 95% CI 1,93 έως 2,14 και OR για ηλικίες 36 έως 40 =1,76, 95% CI 1,69 έως 1,84).

Οι νεότερες γυναίκες ήταν λιγότερο πιθανό να υποβληθούν σε ακτινοθεραπεία αν είχαν υποβληθεί σε επέμβαση διατήρησης  μαστού (69% για <35 ετών, 73% για 36-40, vs 80% για μεγαλύτερες).

Για τις γυναίκες που υποβλήθηκαν σε  μαστεκτομή η συνολική συχνότητα της μετά μαστεκτομής ακτινοβολίας ήταν πολύ χαμηλή, παρόλο που οι γυναίκες μικρότερες της ηλικίας  των 35 ετών και όσες είχαν ηλικία 36 έως 40 ετών είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να λάβουν ακτινοθεραπεία μετά την μαστεκτομή άσχετα από κλινικές ενδείξεις, συγκριτικά με τις γυναίκες που ήταν ηλικίας 61 έως 64 ετών.

Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι νεότερες γυναίκες με καρκίνο του μαστού μπορεί να μη λαμβάνουν την τέλεια τοπικο-περιοχική θεραπεία. Θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν προσπάθειες για να επιβεβαιωθούν τα ευρήματα τους και για να γίνουν καλύτερα αντιληπτά τα εμπόδια στην φροντίδα, και ιδιαίτερα όσα αφορούν τη χορήγηση της επικουρικής ακτινοθεραπεία, έτσι ώστε να βελτιωθούν η ελεύθερης νόσου και η συνολική επιβίωση.