Τα επαρκή όρια εκτομής μετά από ογκεκτομή, αποτελούν παράγοντα που επηρεάζει τη συχνότητα εμφάνισης της τοπικής υποτροπής. Η λήψη ιστοτεμαχίων από το τοίχωμα της κοιλότητας που παραμένει μετά την ογκεκτομή έχει προταθεί ως μια πρακτική ελέγχου για τον κατά πόσο είναι επαρκής η εκτομή ή έχει παραμείνει σε κάποιο σημείο υπολειμματική νόσος, οπότε έχει ένδειξη η πρόσθετη (συμπληρωματική) εκτομή.
Ποια τα οφέλη αυτής της πρακτικής προσπάθησε να αναδείξει μια αναδρομική μελέτη 773 ασθενών με καρκίνο του μαστού που υποβλήθηκαν σε ογκεκτομή από το 2004 έως το 2006.
Οι ασθενείς χωρίσθηκαν σε τρεις ομάδες. Στην ομάδα «1» περιελήφθησαν όσοι υποβλήθηκαν μόνο σε ογκεκτομή, στην ομάδα «2» όσοι υποβλήθηκαν σε ογκεκτομή και επιλεγμένη αφαίρεση ενός έως τριών ιστοτεμαχίων από το τοίχωμα της κοιλότητας, ενώ, τέλος, στην ομάδα «3» περιελήφθησαν οι ασθενείς με ογκεκτομή και πλήρη δειγματοληψία ( δηλ. με ληψη περισσοτέρων από 4 ιστοτεμαχίων από το τοίχωμα της κοιλότητας της ογκεκτομής).
Από τα ιστολογικά ευρήματα και αποτελέσματα, μετά παρακολούθηση 54 μηνών, προέκυψε ότι η πρακτική της δειγματοληψίας οδηγεί σε αφαίρεση μικρότερης ποσότητας ιστού κατά την εκτομή, αλλά δεν φάνηκε να επηρεάζει τη συχνότητα επανεγχείρησης ή να έχει επίδραση στην επιτυχία της θεραπείας διατήρησης του μαστού.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ann Surg Oncol (2011;18:3036-40)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου