Το κόστος της θεραπείας είναι ένα πρόβλημα, αλλά η αντιμετώπιση του θέλει νηφάλιο διάλογο.

Σ' ένα ρεπορτάζ με ενδιαφέροντα στοιχεία της δημοσιογράφου Ελένης Πετροπούλου στην "Ημερησία"[ http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=15459&subid=2&pubid=112051418  Τους είπε το «φάρμακο» αλλά το... πέταξαν | ειδησεις , πολιτικη | v2.imerisia.gr: "Δημήτρης Κουρέτας"] γίνεται αναφορά σε μία πρόταση καθηγητού στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, με την οποία θα μπορούσε, μέσω καλύτερης ανάλυσης των χαρακτηριστικών των καρκίνων του μαστού ( υποθέτω μέσω γονιδιακών αναλύσεων), να εξειδικευόταν καλύτερα η θεραπεία και να αποφευγόταν η σπατάλη, που οι περισσότεροι ειδικοί επί των οικονομικών αναφέρουν ότι συμβαίνει στη χώρα μας.

Το θέμα είναι ενδιαφέρον και έχει πολλαπλές διαστάσεις. Απασχολεί, δε, τους περισσότερους απ' όσους ασκούν την ογκολογία στη χώρα μας.

Η καθιέρωση ( ή το σωστότερο: η αποδοχή) κατευθυντήριων οδηγιών, η άρση των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων στην υιοθέτηση των νέων μεθόδων και η επαναξιολόγηση της ιδιόμορφης ανεξαρτησίας στην άσκηση της ιατρικής, μπορούν να βοηθήσουν να εξορθολογιστεί το σύστημα φροντίδας, όπου πάσχει. Όμως, η δημιουργία εντυπώσεων ότι γενικά υπάρχει μία ασύδοτη συνταγογράφηση μη χρήσιμων φαρμάκων, δεν αληθεύει και αδικεί τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι περισσότεροι γιατροί να συνδυάσουν υψηλής ποιότητας φροντίδα με όσο το δυνατό λιγότερη επιβάρυνση των ασθενών και του δημοσίου. Τα νεότερα διαγνωστικά και θεραπευτικά μέσα, που συμβάλλουν στην περαιτέρω εξατομίκευση της αντιμετώπισης της νόσου, ούτε φτηνά είναι, ούτε πολλές φορές εύκολο να διαχυθούν σε όλη τη χώρα.

Επειδή, το τελευταίο χρονικό διάστημα ζούμε σε μία απόλυτα ερειστική ατμόσφαιρα, που αγκαλιάζει και τον ευαίσθητο χώρο της υγείας, πρέπει άμεσα να αποκαταστήσουμε τη νηφαλιότητα, να προωθήσουμε την ανοικτή δημόσια διαβούλευση και χωρίς προκαταλήψεις να θεμελιώσουμε με στέρεα επιστημονική επιχειρηματολογία ( και με ανθρωπιά) τα όρια και τις δυνατότητες παροχής σωστής φροντίδας στους ογκολογικούς ασθενείς μας. Και αυτά πρέπει να γίνουν σε κάθε επίπεδο, από τη μικρότερη μονάδα υγείας, έως τη κεντρική διοίκηση. Αφορούν όχι μόνο τους γιατρούς ή το Υπουργείο, αλλά και τους πολίτες και τους λειτουργούς των ΜΜΕ.
'via Blog this'