Στο περιοδικό J Natl Cancer Inst. (2011 Mar 16;103(6):478-88) δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα δύο μεγάλων τυχαιοποιημένων ερευνών που είχαν ασχοληθεί με την αντιμετώπιση του πορογενούς μη διηθητικού καρκινώματος.
Δημοσιεύεται η περίληψη του άρθρου, ως έχει:
Η ομόπλευρη υποτροπή του καρκίνου του μαστού( ΟΥΚΜ) είναι το πιο συχνό σύμβαμα αποτυχίας μετά από ογκεκτομή για πορογενές μη διηθητικό καρκίνωμα (ΠΜΔΚ). Αξιολογήθηκε η διηθητική ΟΥΚΜ (Δ-ΟΥΚΜ) και η επίδραση της στην επιβίωση μεταξύ των ασθενών που συμμετείχαν σε δύο τυχαιοποιημένες μελέτες του National Surgical Adjuvant Breast and Bowel Project (NSABP).
Στη έρευνα B-17 (από Οκτώβριο 1985 ως τον Δεκέμβριο 1990) ασθενείς με εντοπισμένο μη διηθητικό καρκίνωμα εντάχθηκαν τυχαιοποιημένα στην ομάδα όπου η θεραπεία ήταν μόνο ογκεκτομή (ΜΟ, αριθμός ασθενών: 403) ή στην ομάδα ασθενών που υποβλήθηκαν σε ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία ( ΟΑΘ, αριθμός ασθενών = 410). Στην διπλή τυφλή έρευνα B-24 (από το Μάιο 1991 έως τον Απρίλιο 1994) οι συμμετέχοντες ασθενείς τυχαιοποιημένα εντάχθηκαν είτε στην ομάδα ογκεκτομής + ακτινοθεραπείας + λήψη placebo ( αριθμός = 900) ή ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία + ταμοξιφένη ( αριθμός = 899). Προς μέτρηση εκβάσεις περιελάμβαναν την εμφάνιση Δ- ΟΥΚΜ, την υποτροπή του ΠΜΔΚ, τον ΚΜ στο άλλο στήθος ( ετερόπλευρος καρκίνος μαστού), την συνολική και ειδική της νόσου επιβίωση και την επιβίωση μετά από την εμφάνιση του Δ-ΟΥΚΜ. Η μέση παρακολούθηση ήταν 207 μήνες στην έρευνα B-17 ( 813 ασθενείς) και 163 μήνες για την έρευνα Β-24 ( 1799 ασθενείς)
Από τις 490 ΟΥΚΜ, οι 263 ( 53,7%) ήταν διηθητικές. Η ακτινοβολία ελάττωσε την Δ-ΟΥΚΜ κατά 52% στην ομάδα ογκεκτομή+ ακτινοθεραπεία, σε σύγκριση με την ομάδα όπου έγινε μόνο ογκεκτομή (B-17, hazard ratio [HR] of risk of I-IBTR = 0.48, 95% confidence interval [CI] = 0.33 to 0.69, P < .001). Η ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία + ταμοξιφένη ελάττωσε την Δ-ΟΥΚΜ κατά 32% σε σχέση με την ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία + placebo (B-24, HR of risk of I-IBTR = 0.68, 95% CI = 0.49 to 0.95, P = .025). Η 15ετής αθροιστική συχνότητα εμφάνισης της Δ-ΟΥΚΜ ήταν 19,4% για τις ασθενείς που υπεβλήθηκαν μόνο σε ογκεκτομή, 10,2% για τις περιπτώσεις με ογκεκτομή +ακτινοθεραπεία ( στην Β-17), 10,8% για τις περιπτώσεις ογκεκτομής +ακτινοθεραπεία + placebo και 7,3% για τις περιπτώσεις με ογκεκτομής + ακτινοθεραπεία + ταμοξιφένη ( στην Β-24).
Η 15ετής αθροιστικά επιβίωση όλων των ετερόπλευρων καρκίνων του μαστού ήταν 10,3% για την ογκεκτομή, 10,2% για την ογκεκτομή και ακτινοθεραπεία, 10,8 για ογκεκτομή +ακτινοθεραπεία και placebo και 7,3% για ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία +ταμοξιφένη.
Η εμφάνιση της Δ-ΟΥΚΜ συνδεόταν με αυξημένο κίνδυνο θανάτου (HR of death = 1.75, 95% CI = 1.45 to 2.96, P < .001), ενώ δεν συνέβαινε το ίδιο για την υποτροπή με τη μορφή του ΠΜΔΚ. Οι 22 από τους 39 θανάτους μετά από Δ-ΟΥΚΜ αποδόθηκαν στον ΚΜ. Μεταξύ όλων των ασθενών ( με ή χωρίς Δ-ΟΥΚΜ) η 15ετής αθροιστική συχνότητα θανάτου από ΚΜ ήταν 3,1% για τις περιπτώσεις που αντιμετωπίστηκαν μόνο με ογκεκτομή, 4,7% για τις περιπτώσεις με ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία, 2,7% για τις περιπτώσεις που έλαβαν ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία + placebo και 2,3% για τις περιπτώσεις με ογκεκτομή + ακτινοθεραπεία + ταμοξιφένη.
Συμπερασματικά, παρόλο που η Δ- ΟΥΚΜ αύξησε τον κίνδυνο για θανάτους σχετιζόμενους με τη νόσο, η ακτινοθεραπεία και η ταμοξιφένη ελάττωσαν την Δ-ΟΥΚΜ και η μακροχρόνια πρόγνωση παραμένει εξαιρετική μετά από τη χειρουργική που διατηρεί το στήθος στις περιπτώσεις πορογενών μη διηθητικών καρκινωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου