Τα nomogramms (νομογράμματα - κλίμακες αξιολόγησης) για τον καρκίνο του μαστού είναι εργαλεία προγνωστικής αξιολόγησης διαθέσιμα στο διαδίκτυο που μπορούν να βοηθήσουν να υπολογιστούν στοιχεία του κινδύνου καρκίνου του μαστού για κάθε ξεχωριστή ασθενή. Τρεις τέτοιες κλίμακες αξιολόγησεις έχουν αναπτύξει οι γιατροί του Memorial Sloan Kettering Cancer Center που μπορούν να εφαρμοστούν στην αξιολόγηση διαφορετικών κινδύνων για: α) μετάσταση στο φρουρό λεμφαδένα, β) πρόσθετες λεμδαφενικές μεταστάσεις και γ) υποτροπή του ενδοπορικού καρκινώματος.
Οι πληροφορίες που προσφέρουν αυτές οι κλίμακες μπορούν να βοηθήσουν τους γιατρούς (και τους ασθενείς τους) στη λήψη σημαντικών αποφάσεων σ’ ότι αφορά τους θεραπευτικούς χειρισμούς. να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για τη θεραπεία.
Για τον κίνδυνο υποτροπής του ενδοπορικού καρκινώματος στον σύστοιχο μαστό μετά από θεραπεία διατήρησης μαστού συλλέγονται στοιχεία για : α) την ηλικία κατά τη διάγνωση ( περιλαμβάνει από 25 – 90 έτη), β) το οικογενειακό ιστορικό ( α’ και β΄ βαθμού), γ) τον τρόπο ανακάλυψης της νόσου ( κλινικά ή απεικονιστικά), δ) την επικουρική ακτινοθεραπεία ( αν χορηγήθηκε ή όχι), ε) την επικουρική ορμονοθεραπεία ( αν δόθηκε ή όχι), στ) τον πυρηνικό βαθμό ( χαμηλός, μέσος, υψηλός), ζ) την παρουσία νέκρωσης ( ναι ή όχι ) τα χειρουργικά όρια – όρια εκτομής ( αρνητικά, θετικά, κοντά), θ)τον αριθμό των εκτομών ( από 1-4) και ι) το έτος του χειρουργείου ( από το 1991 έως σήμερα). [
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Clinical Oncology το 2012 από γιατρούς του αντικαρκινικού κέντρου M.D.Anderson (MDACC) στο πανεπιστήμιο του Τέξας αξιολόγησε την κλίμακα του Memorial Sloan-Kettering Cancer Center ( MSKCC) σε ότι αφορά τον κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής στον σύστοιχο μαστό σε ασθενείς με μη διηθητικό καρκίνωμα.
Για τη μελέτη έγινε αναδρομική αναγνώριση 794 ασθενών με διάγνωση πορογενούς μη διηθητικού καρκινώματος και οι οποίες είχαν υποβληθεί σε τοπική εκτομή από το 1990 ως και το 2007 στο M.D.Anderson Cancer Center (MDACC).
Κλινικο-ιστολογικοί παράγοντες και η απόδοση της κλίμακας του MSΚCC ελέγχθηκαν για 734 ασθενείς όπου υπήρχαν πλήρη δεδομένα.
Οι ασθενείς της σειράς του M.D. Anderson συγκρίθηκαν με την σειρά της μελέτης από το MSKCC,η οποία είχε δημοσιευθεί στο Journal of Clinical Oncology to 2010 (http://jco.ascopubs.org/content/early/2010/07/12/JCO.2009.26.8847.abstract)
Παρατηρήθηκε μια σημαντική διαφορά σε ότι αφορά το βαθμό κακοήθειας, την ύπαρξη της νέκρωσης, την αρχική παρουσίαση, τα όρια εκτομής και τη χορήγηση ορμονοθεραπείας θεραπείας μεταξύ των δύο σειρών.
Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι περισσότεροι ασθενείς είχαν υποβληθεί σε ακτινοβολία στη σειρά MDACC ( 75% στην MDACC vs 49%στην MSKCC. P<0,01) . Ο χρόνος παρακολούθησης στη σειρά MDACC ήταν μακρύτερος από εκείνη της σειράς MSKCC ( διάμεση 7,1 χρόνια vs 5,6 χρόνια) και η συχνότητα υποτροπής ήταν χαμηλότερη στη σειρά MDACC ( 7,9% vs 11%). Η μέση 5-ετή πιθανότητα υποτροπής ήταν 5% και η διάμεση 10ετή πιθανότητα υποτροπής ήταν 7%. Το νορμόγραμμα για την πρόβλεψη της 5ετούς και 10ετούς υποτροπής στο σύστοιχο μαστό επέδειξε ατελή βαθμονόμηση και διακριτικότητα, με δείκτη συμφωνίας της τάξεως του 0,63.
Στο συμπέρασμα τους οι συγγραφείς αναφέρουν ότι προγνωστικά μοντέλα για την υποτροπή στον σύστοιχο μαστό σε ασθενείς με μη διηθητικό πορογενές καρκίνωμα που αντιμετωπίστηκαν μόνο με τοπική εκτομή είναι ατελή. Η ικανότητα μας να προβλέψουμε με ακρίβεια την υποτροπή, βασισμένοι μόνο σε κλινικές παραμέτρους, είναι περιορισμένη.
(Δημοσιευμένο online)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου